Het spirituele pad

Soms hoor ik iemand zeggen dat we hier alleen maar stage komen lopen. Inspirerende gedachte. Alsof je ook van stageplek kunt wisselen. Even een pauze van dat zogenaamde spirituele pad waarop zich behoorlijk wat valkuilen bevinden. Want niet zelden wordt daar een al jong opgelopen belemmerende overtuiging versterkt: ‘Het gaat niet om jou, je gevoelens komen voort uit je ego dus weg ermee.’ Maar wie vroeger al nooit gekozen werd met gym of gezocht met verstoppertje spelen, had die merkwaardige boodschap allang begrepen. Je niet gezien voelen is dan niet alleen een leven lang vertrouwd, je gaat je er op dat ongetwijfeld goedbedoelde spirituele pad ook nog eens voor schamen. Ik heb me in diverse kringen bewogen waar men welhaast lijkt te denken dat emoties van de gewone man een teken zijn van onverlichte burgerlijkheid. Die stageplekken verlaat ik nu. Die oeroude les kende ik al. Maar wat nu? Mijn wijze uit het oosten, doodeenvoudig katholiek gebleven, zegt: ’God weet het ook niet. Hij hoopt dat wij het voor Hem uitzoeken. Bij iedere ervaring helpen wij Hem een stapje verder.’ Dat vind ik pas inspirerend, aanmodderen met God die onze hulp nodig heeft. Samen nemen we pauze, by the rivers of Babylon. Nee, aan het IJsselmeer. De mens is overprikkeld, dus God moet ook wel aan vakantie toe zijn. We gaan er even bij liggen.