Het recht op onbereikbaarheid
Regelmatig word ik zo geraakt door een woord dat ik het uit z’n context til om het uitgebreid te proeven. Zo hoorde ik de uitdrukking ‘het recht op onbereikbaarheid.’ Dat is het recht om buiten werktijd niet te reageren op e-mails, telefoontjes of berichtjes van je baas of klanten. Dat lijkt me inderdaad voor iedereen het beste. Maar wat is werktijd? Ik schrijf deze stukjes vaak op zaterdagochtend omdat de kantoortuin mij onbereikbaar maakt voor inspiratie. Ik pleit voor het recht om te werken waar en wanneer ik wil. Mijn kantoortuin is een rozentuin, hier voor mijn huisje. Terwijl ik dit hofje herfstklaar maak proef ik opnieuw dat ‘recht op onbereikbaarheid’: dat je de ander negeert, hoe hard die ook aan je digitale bel trekt. Een onmogelijk privilege. Onbereikbaar waren we als kind toen we mobieltje, huissleutel, noch geld op zak hadden. Je was er gewoon niet, soms urenlang, en niemand kwam op het idee om je dat recht te ontnemen. Die tijden zijn voorbij. Techniek dient de mens dachten we ooit, maar de werkelijkheid blijkt andersom. Ik kom overeind uit het rozenperk en kijk plots in de ogen van de katholieke medeschrijver met wie ik weer een boek schrijf. Hij staat zomaar op mijn tuinpad. Het is of hij talmt tussen geamuseerdheid en ontroering. We barsten woordeloos in lachen uit. Een feest van bereikbaarheid.