Het 'ene nodige'

Vanochtend hoorde ik hem zingen. Hij ging door mijn merg en been. Dit keer was ik er voor gaan zitten. Normaal luister ik in de auto naar mijn lievelingsmuziek. Zo verspil ik geen tijd. Muziek in de file. Maar nu is het advent en besef ik wat een waanzin dat is. Hoezo is muziek nutteloos en de file niet? Ik verspil geen tijd? En al die onnodige vergaderingen in m’n leven dan? Dat mag allemaal wel zeker! Pfff. Tijd voor nieuw licht op oude gewoonten. Vanochtend luisterde ik alleen maar. Zonder auto, zonder doel. Wat kwam hij binnen. En niet alleen hij. De componist, de tekst, de liefde, de pijn. De kunst kortom plofte gul, gretig op de sofa van mijn ziel.

Vanmiddag lunch ik met deze kunstenaar. Ik probeer hem uit te leggen wat ik vanochtend heb ervaren. Hoe hij binnenkwam toen ik me een nutteloze Maria voelde. De redderende Martha in mij was even in geen velden of wegen te bekennen. Hij knikt begrijpend alsof we elkaars nieren al jaren proeven. ‘Alles wat ons hart voelt en nog gaat meemaken is al talloze malen beschreven in muziek, literatuur, de Bijbel, beeldende kunst. We negeren dat vaak, maar we kunnen ons er ook gevaarloos aan overgeven.’ Dat ga ik doen deez’ dagen, de onbevangen Maria spelen, ogenschijnlijk nutteloos, rechtstreeks verbonden met het ‘ene nodige’.