Herfstlicht

Zoals ieder jaar zitten we weer onder zijn treurwilg. Twee van ons op het bankje, de andere twee op de grond. Dat we lek gestoken worden door muggen hoort bij het terugkerende ritueel. Er is zalm, toast, spa, wijn en een klein scheutje whisky. Je hoort te drinken wat de overledene graag lustte, maar niemand weet precies wat dat was. Ieder jaar worden de raadsels rond onze gestorven geliefde groter. Bij sommige van mijn anekdotes valt zijn beste vriend bijna van het bankje. Zelf ben ik er vast bij gaan liggen. Gestrekt tussen de graven verwijlen, het is een sensatie die ik allang niet meer onderdruk. Hij was mijn grote liefde, maar of hij nou graag zalm at of whisky dronk is niet zo makkelijk te zeggen. In het omfloerste herfstlicht lijkt het mysterie rond hem jaarlijks groter te worden. Het ontrafelen ervan heeft geen enkele zin. Als we een geliefde die ieder jaar doder wordt al niet kunnen determineren, wat is er dan wel zeker? We worden er lacherig van. Liggend bij mijn bijzondere vriendinnen en zijn beste vriend voel ik me verrukkelijk. Als we de begraafplaats willen verlaten, blijkt het hek op slot te zijn. Ik durf hier best de nacht door te brengen. Ingesloten op een schemerig kerkhof weet ik me veilig door dat wonderlijke web van tedere aandacht tussen vier mensen.