Hemelvaart
‘Nog een korte tijd en jullie zien me niet meer’. Dat zei Jezus tijdens het laatste avondmaal. Ik gebruik die zin stiekem heel vaak. Meestal niet hardop. Maar tijdens etentjes waar ik tegenop zie omdat ik nu eenmaal de social talk van een amoebe bezit, prevel ik dat om mezelf moed in te spreken. Jezus was een wegloper en mijn lichtend voorbeeld. Een dwaalicht. Als kind al maakte hij daar z’n moeder vreselijk ongerust mee. Later zocht hij toevlucht in de eenzame woestijn. Dit alles om de dingen van zijn vader te zoeken. Inspirerend. Afscheid nemen is blijkbaar helemaal zo verschrikkelijk niet.
Nu is Hemelvaartsdag in aantocht. In Handelingen staat dat Jezus omhoog werd geheven en door een wolk aan het oog onttrokken. Dit ‘ontrukkingsmodel’ schijnt in de oudheid een literair genre te zijn geweest. Maar Jezus had tijdens zijn laatste avondmaal beloofd: ‘En nogmaals een korte tijd en jullie zullen mij zien.’ Binnenkort vieren we Pinksteren. De Geest wordt dan over ons uitgestort. Ook al is Jezus fysiek niet meer bij ons, zijn geest waait waarheen zij wil. Naar ons. Hemelvaart en Pinksteren staan mij toe om bij vertrek niet overal uitgebreid gedag te hoeven zeggen. Voor mij geen verplichte staande afscheidsrecepties. ‘Ik ben met jullie, alle dagen.’ Dat beloofde Jezus aan zijn liefsten. Dat vieren we met Hemelvaart. Afscheid bestaat niet. Nabijheid wel.