Hartenklop

‘Tevreden op aarde’ mag dan wel mijn adventsmotto zijn, ik ben behept met een onhebbelijkheid die daar niets mee te maken heeft. Gewoonlijk verpak ik die eigenschap in twee smoezen: ‘het zit in de familie’ en ‘het is gewoon nieuwsgierigheid.’ Wat het eerste betreft, dat blijkt niet waar. Onlangs trakteerde ik mijn broers op taart van de Gooische gebaksjuwelier. Terwijl ik het kostbare mond-ergertje in één beweging naar binnen schoof, bleven de broers beschaafd door praten. Dus mijn ongeduld is van mezelf. Meestal kom ik nog wel weg met die zogenaamde nieuwsgierigheid. Zoals nu. Ik zit tegenover mijn goede vriend. We geven elkaar cadeautjes vanwege onze dicht bij elkaar liggende verjaardagen. Terwijl ik woest papier aan flarden scheur, mompelend dat ik mijn weetgierigheid nu eenmaal niet bedwingen kan -in de hoop dat dat journalistiek overkomt- zit hij innig tevreden naar zijn dichte pakjes te kijken. Hij is het type om dit de rest van de advent vol te houden. Deze inspirator glimlacht bemoedigend. Ja, ik had mijn hart beloofd in een lagere versnelling te gaan en denk aan de koninginmoeder die in the Crown tegen haar dochter zegt: ‘Moet het gezegd? Moet het nu gezegd? Moet het door mij gezegd?’ Tijdens de indrukwekkende uitvaart van Elisabeth ontroerde juist het looptempo van de onafzienbare stoet mij het meest. Het was het ritme van onze hartenklop. Te.vre.den.op.aar.de.