Handen
In mijn halletje staat een groot Jezusbeeld. Een antiek exemplaar afkomstig uit een kerk in Frankrijk. Het beeld spreidt wijd zijn gulle armen. De handen zitten los in de mouwen. Een slimme uitvinding indertijd, want zo was de kans op beschadiging tijdens het verplaatsen van het beeld klein. Jezus met losse handjes. Misschien best een tikje historisch, gezien zijn gedrag bij de geldwisselaars in de tempel. Een van die losse handjes van mijn beeld is toch ooit ernstig beschadigd geraakt. Via internet probeer ik tevergeefs zo’n los onderdeel op te sporen. Al zoekend herinner ik me het verhaal van een soldaat in Bretagne. Het was in ‘45 na D-day. De man zag in een zwaar beschadigde kerk een Christusbeeld zonder armen. Hij schreef op de dwarsbalk van het kruis: ‘Jullie zijn mijn handen.’ Ach, waar doet me dat toch aan denken? Aan het laatste briefje dat ik van m’n rijpe concertvriend kreeg voordat hij stierf: 'Voor jou zit er niets anders op dan moedig de rug te rechten in de overtuiging dat God geen andere handen heeft dan de onze. Es gibt kein Ende, nur glühendes Dienen. Lieve schat, je zult dienen tot je erbij neervalt. Het zwaard aangegord, het vaandel geheven, aanvaard de goede strijd.' Pff, de boodschap komt binnen. Ik leg de gehavende Jezushand op een richel bij de voordeur als dagelijkse geheugensteun.