Gratis

In de schaduw is het goed toeven. Jammer dat zoveel weidedieren ook deze zomer van iedere beschutting verstoken zijn. Mijn moederhart bloedt. Niet te doen. Mededogen is mooi, maar ga ik niet te ver? Als ik al zo lijd om dieren, is het waarschijnlijk maar goed dat ik zelf geen moeder ben geworden. Bij elke kinderbuts zou er een zwaard door mijn hart gaan. Ik baad me in de weldadige koelte van een vaderlijke eik. Onder een boom verderop zie ik de rug van een vrouw. Ze heeft een baby aan haar borst. Het hoofdje op haar arm is duidelijk zichtbaar voor mij. Wat een uitzicht. De moeder ziet niet dat ik kijk. Mijn ogen uit. Dat lieve hoofdje, die innige overgave aan het drinken van de moedermelk. Het kindje is me zeer nabij, als was er geen afstand, geen verkeken kans. En daar is het, dat spontaan opwellende gevoel van dankbaarheid. Waarvoor? Ja, het is alsof ik moeder ben. Een gevoel dat me zo vaak overvalt. Zelfs in directiekamers en op andere volwassen bedoelde plekken. Maar het is nog iets anders, iets groters. Dankbaar ben ik dat ik behalve mededogen ook medevreugde voelen kan. Dat zal mij leren als ik weer eens machteloos moet toekijken hoe dieren bezwijken in de hitte. De drinkende baby is mijn leermeester. Een gratis zomercursus onder een vaderlijke eik.