Gevonden

Ooit afgeschrikt door een humeurige schoenmaker die hoge hakken onzin vond, liet ik nooit meer schoeisel lappen. Tijdens het klimmen der jaren zakt mijn hak trouwens evenredig. Net als veel andere oudere meisjes hecht ik steeds meer aan stappers die je laten aarden. Is de hoge hak niet bedacht door een macho die de vrouw wilde zien wankelen? Geintje hoor, mijn kast telt nog behoorlijk wat feestelijke hoge laarzen. En vandaag is het zover. Ik breng zo’n paar naar het schuurtje. Want dat is het bijna. Diep verscholen in het oude dorp bevindt zich een hokje waarin een schoenmaker zou huizen. Een vondst van jewelste. Nog voor ik gevraagd heb of hij de hakken kan repareren, pakt hij terpentine en begint de verfspetters op de neus van de laarzen weg te werken. De verscholen schoenmaker kijkt juist nogal onverholen. Al poetsend vertelt hij zijn wonderlijke verhaal. Hij was leraar en nam spontaan dit zaakje over van de schoenlapper die met pensioen ging. In zijn etalage staat een gigantische vélocipède-fiets. Zelf gemaakt. En verscholen? Zijn klanten komen uit heel het land. Bij hun binnenkomst hoort hij hun mobiel steevast ‘bestemming bereikt’ zeggen. Dat gevoel heb ik nou ook. Eerst was hij psycholoog trouwens. Ik duizel ervan. Wat hij dan in dit schuurtje vindt? Hij kijkt even op van z’n wrijfwerk en zegt: ‘Dit hier met jou.’