Geboorterecht
Op de Media academie heb ik veel cursussen gevolgd. Daar heb ik enorm van genoten, hoewel ik van opleidingen geloof ik nooit datgene opsteek wat de bedoeling is. (Zo leerde ik op het Conservatorium mensen observeren, terwijl die vijf jaar voor hele andere dingen waren bedoeld. Wie weet wat ik allemaal gemist heb.) Een van die mediacursussen werd gegeven door een man die altijd een trui droeg waarop hij een broche in de vorm van een vlinder had bevestigd. Iedere dag een ander exemplaar. Een enorme man met baard en trui en vlinder. Voor altijd op mijn netvlies. Verder heb ik geen idee meer waar die lessen over gingen. Maar over één anekdote van hem denk ik al jarenlang na. De man wilde een voorbeeld geven van hoe ingewikkeld communicatie is. Hij vertelde dat hij met zijn zoontje in de bioscoop zat. Te zien was dat er een duif werd geringd. ‘Waarom doen die mensen dat?’, fluisterde het zoontje. ‘Om te kijken hoe de duif zich gedraagt’, antwoordde de vader. Na een tijdje vroeg het mannetje bedremmeld: ‘En wat nu als hij zich niet gedraagt?’ Daar kauw ik dus al tijden op. Het is zo’n meesterlijk voorbeeld van wat onderwijs en opvoeding met ons doen. We leven in een gezegend land waar educatie een grondrecht is. Maar overbodige ballast van ons afschudden is ons geboorterecht.