Gebed voor de dieren
Het zal wel komen doordat ik dierenwelzijn-organisaties tot Facebookvrienden heb gemaakt. Elke keer als ik tussen de dagelijkse bedrijven door even op het sociale medium kijk, krimp ik in elkaar. Gisteren las ik dat jongens met een egel hebben gevoetbald. En nu zie ik het gezicht van een schreeuwend aapje, dat in een machine ligt waarin hij aan de meeste gruwelijke martelmethodes wordt onderworpen ten dienste van de wetenschap. Dan ben ik steeds een dag van slag. In dit geval zijn het er dus twee. ‘s Nachts lig ik er wakker van. Kortom: dit is geen doen meer.
Dertien jaar studie en beoefening aan het instituut voor compassie en wijsheid van de Tibetanen heeft hoegenaamd niets kunnen veranderen aan mijn neurose. Een oude dame zei me ooit dat mijn compassie nog niet voldoende wijsheid had. Daar heb ik lang aan gewerkt. Bijvoorbeeld door te mediteren op het idee dat ik zelf het aapje ben. En ook zijn boosdoener. Maar wijs wil ik er blijkbaar maar niet van worden.
Ik blijf me opwinden over die typisch menselijke mix van arrogantie en achteloosheid.
Wie denkt de mens in godsnaam wel niet te zijn dat hij dieren behandelt als objecten waarmee hij doet en laat wat hij wil, in plaats van in te zien dat dieren gelijkwaardige medeschepsels zijn.
Hoe kan het zijn dat ons inzicht zo gestokt is? Terwijl nota bene niemand minder dan Leonardo Da Vinci al lang geleden zei:
‘Eens zal er een tijd komen dat mensen het doden van een dier zien zoals het doden van een mens.’ Da Vinci’s ontwerpen voor vliegtuigen, liften, muziekinstrumenten en baggermachines zijn inmiddels wel overgenomen.
Terwijl ik gevangen zit in onmacht, voel ik ogen op me gericht. Mijn wijze kater Kokje kijkt me aan. ‘Wat gij aan mij hebt gedaan, hebt gij al mijn broers en zusjes gedaan’, lijkt hij te zeggen. Hem kan ik liefhebben en eren. Ik kan dus wel wat doen. Ik sta op en kriebel over zijn mollige buikje. Moge mijn liefde voor Kok een weldaad zijn voor alle dieren, zo is mijn vurige gebed.
(Column voor Bres)