Gadeslager
Het is weekend. Ik ben op weg naar het omroepgebouw om net als iedere week een live radioprogramma te presenteren. Over de brug moet ik rechtdoor, maar plots sla ik rechtsaf en doe iets wat ik al maanden heb uitgesteld. Het is rustig op de weg dus dit kan zonder haast. Deze straat heb ik jarenlang bijna dagelijks betreden maar dat is inmiddels anderhalf jaar geleden. Het lijkt er nu lichter. Ook hier zijn bomen gekapt. Huisnummer vijfenveertig. Ik kijk naar binnen en een besef dat ik al jaren heb dringt nu pas volledig tot me door: bezit is datgene wat op weg is naar een ander. Aan een lange tafel bij het raam zitten een heleboel mensen. Ik zie veel kinderhoofdjes. Precies op die plek stond de leesstoel van mijn rijpe concertvriend. Jarenlang bezag hij met genoegen de diepe tuin die momenteel kennelijk aan een gezin toebehoort, maar eigenlijk natuurlijk ook op weg is naar een ander. Ik ben nu letterlijk een buitenstaander. Een gadeslager, zouden de rijpe concertvriend en ik grinniken. Zullen de huidige bewoners, zittend in zijn peinshoek zijn levenswijsheid ontwaren? Vanaf mijn zijlijn vorm ik een brug tussen twee levens die geen weet van elkaar hebben. Niemand dan ik heeft iets aan deze waarneming. Mijn mijmering is particulier en klein. Eerder wonderlijk dan pijnlijk. En toch heb ik iets groots gezien.