Eren

Draagt een dode ondergoed? Deed hij dat bij leven eigenlijk? Even horen we haar bevrijdende lach. Ze pakt het stapeltje kleding uit zijn ziekenhuiskastje. En wij lachen mee, haar twee collega-vriendinnen. We zien haar lege handen aarzelen boven zijn spullen. Haar lievelingen zijn gegaan. Allebei, een dag na elkaar. Nu heeft ze man noch kat. En kind noch kraai, want nageslacht is er tijdens hun lange huwelijk helaas niet gekomen. Ze werkte haar hele leven bij de omroep, stond aan de wieg van de mooiste NCRV-dramaseries, genoot van de charmante machomannen op de werkvloer, maar viel als een blok voor die bescheiden kunstenaar in Amerika. Voor haar verliet hij zijn thuisland. Ook al kwamen er geen kinderen, hun vader- en moederliefde zocht zich toch een weg. Menig kat vond toevlucht in hun troostende aandacht. Zo ook die laatste, die doerak, die heerlijke kater. De kunstenaar was zo geheimzinnig diep verknocht aan zijn beest. Onlangs bleek de kater ongeneeslijk ziek. Zijn baas, zelf longpatiënt, kreeg daarop een bijna fatale aanval van benauwdheid en belandde in het ziekenhuis. Of was het liefdesverdriet? Niet lang daarna stierf hij. De kat ging een dag later. Was dat nu dierenverdriet? De liefde is onuitputtelijk gul en gretig in haar uitingsvormen. Neem nu onze lachbui. Haar wijze humor. Liefdestranen van het lachen en van het huilen, zo eert zij haar lievelingen.

   « Artikelen overzicht