Dieprood

Geen seizoen leent zich zo fijn voor het spelen met je identiteit als de herfst. De eerst zo spierwitte hortensia kleurt nu iedere dag dieper rood. Wat een feest om daar gewoon naast te gaan zitten. Nog even de mails beantwoorden. Normaal zeg ik nee op podiumuitnodigingen. Ik ben toch zo introvert? Maar is dat mijn enige versie? Als een plant tegelijk spierwit en dieprood is, wie ben ik dan om mezelf klem te redeneren? Nu word ik uitgenodigd om op Hervormingsdag de Protestante lezing te geven. Ik moet er om lachen. Dit is toch een grap? Toch zeg ik ja. Al dat ge-nee de hele tijd. En nu, op weg naar Hervormingsdag, bezoek ik op m’n gemak wijze vrienden die ervoor doorgeleerd en -geleefd hebben. Wat is volgens deze liefhebbers de kern van die religie van ons? Ik dwaal door de mooist verkleurende landschappen, want de wijzen wonen overal. Alles mit der Ruhe. Hoe meer ik de tijd neem, hoe heiliger de grond aanvoelt. Overal. Een van de vrienden vertelt over die oude Duitse theoloog en psycholoog die telefoon noch computer bezit. Wil men hem bereiken, dan dient men te faxen naar het hotel naast hem. De hoteleigenaar brengt de fax dan bij de oude man. Zo wil ik later ook graag worden. Steeds meer ontvangend. Van wit naar dieprood. Hervormingsdag is het altijd.