De afspraak
Met zijn ene hand zwiept hij zijn voordeur voor me open, de andere hand houdt zijn mobieltje aan z’n oor. Zachtjes loop ik achter hem aan de huiskamer in.
Er staat een mooie vleugel in het midden. Van samen quatre-mains spelen zal het niet meer komen. Hij vindt zichzelf niet langer goed genoeg. Dit jaar wordt hij achtentachtig. Zo de Here wil. Mijn rijpe concertvriend.
Onze vriendschap hebben we opgelopen nadat ik hem voor de televisie mocht interviewen. Erg professioneel is het niet je geïnterviewde om ‘verkering’ te vragen, maar nog steeds ben ik blij dat ik ooit die euvele moed had. Ik geniet van de inzichten die hij opdeed tijdens zijn zeer bewogen leven. We gaan samen naar concerten, de natuur in en delen graag de maaltijd.
Laatst hield hij midden in een chique restaurant halt en perste er met moeite uit: ‘Ik wil zo graag diepzinnig voor je zijn, maar voor ik het weet sta ik weer te huilen van de lach!’
Ik proest bij de herinnering. Hij is nog steeds aan de foon en zegt: ‘Nee morgen kan ik niet. Dan heb ik een belangrijke afspraak met iemand die ik veel te weinig zie.’ Olijk kijkt hij me aan en wijst op zichzelf. De afspraak met jezelf. Alweer een goeie levenstip van deze wijze. Ouder worden is nog nooit zo aantrekkelijk geweest.
(Column NCRV-gids)