Dans
Laatst zei een vriend: ‘Jij vindt rouwen toch fijn?’ Haha, wat een goeie. Maar toegegeven, er zit wat in. Er kan een enorm geruststellende werking van een uitvaart uitgaan. Daar kan ik voor mijn gevoel veiliger zwijgen dan elders. Daar is het niet moeilijk om in het moment op te gaan. En de periode erna mag je op geheel eigen wijze invullen. Ik tik een mooie doos op de kop waarin ik herinneringen aan mijn geliefde vriend ga bewaren. Het zoeken en verzamelen van zijn foto’s en liefdesbrieven is een intiem avontuur. En aangezien we hier te maken hebben met een man van het woord kom ik ook veelzeggende toespraken en briljante sinterklaasgedichten tegen. Op m’n veertigste heeft hij me kennelijk stevig toegesproken. Ik schrik ervan te lezen hoe hard ik ook als jongeling al werkte. Juist in het licht van de dood valt er een hoop te beschouwen over het leven. Ook lees ik hoe mijn kinderlijke levensdrift hem gaandeweg verleid heeft om zorgelozer te gaan keten. Op polaroids kijk ik recht in zijn gretige jongensogen. Ja, er is beslist schoonheid te ontwaren in de rouw. ‘Wat doet er werkelijk toe?’ Die vraag ligt vaak op het puntje van m’n interviewtong. Het antwoord blijkt zo eenvoudig. Niet het harde werken maar de liefde voor het leven. Dank dat je met mij de levensdans deelde.