Dankbaar

‘Het is niet Gods schuld dat Hij niet bestaat’. Deze zin, aan het einde van een schitterende film, komt onverwacht en blijft lang hangen. Een man wordt verliefd op een meisje dat niet bestaat. Hij wordt via internet in de val gelokt door criminelen en eindigt in de gevangenis omdat hij ‘haar’ vergeten koffertje meeneemt. De douane vindt grote hoeveelheden drugs in die bagage. De man slijt zijn dagen achter tralies maar is intens dankbaar voor de gevoelens die de niet bestaande vrouw bij hem heeft losgemaakt. Liefde lijkt op religie, zo mijmert hij: ‘Het is niet God die onze levens verrijkt, het is ons geloof in Hem.’ Misschien klinken die woorden aanvankelijk wat blasfemisch. Maar niet meer voor mij. Vandaag kreeg ik een bijzonder cadeau van mijn dierbaarste vriend. Een knielende engel. Sommige beelden zeggen me niets, maar deze engel is ontroerend. Het beeld roept een diep gevoel van dankbaarheid in me op. Hoe is dat mogelijk? Een loodzwaar stuk beton. Natuurlijk, het is mijn projectie, maar doen we dat met onze geliefden ook niet? Devotie is een van de krachtigste gevoelens die in ons kan opwellen. Dat een tuinbeeld dit in me weet te raken, doet me geloven in een engel. Mooi en bizar tegelijk. Een kerkvader van eeuwen geleden zei het al: ‘Credo quia absurdum est’. Ik geloof omdat het absurd is.