Crash

Plots valt er een jeugdfoto in m’n schoot. Klein meisje met grote ogen. Een halve eeuw staat tussen ons in. Wat kijkt dat kind. Wat zou ze me willen zeggen? Of is dat flauw? Heb ik háár momenteel misschien even niets te melden? Lang voelde ik haar speels met me meebewegen, soepel laverend tussen de seizoenen. Kennelijk dacht ik dat overgave mijn hobby was. Zo ga ik binnenkort stoer op een kansel beweren dat alle vormen vergankelijk zijn, opdat wat onvergankelijk is aan het licht kan komen. Net zoals onze lichamen broos worden. Zijn we niet toe om daar de schoonheid van in te zien? Maar dit seizoen val ik door de mand met m’n zwierig opgebouwde ‘identiteit’. Want stiekem hecht ik me nu aan de verkleurende bladeren die nog aan de takken zitten. Kunnen die niet een poosje blijven, voordat de lange winter inzet? Bovendien blijk ik nu verrassend lang te doen over de opgelopen butsen van de laatste tijd. What’s wrong with me? M’n binnen-vorm is nu kennelijk ook gecrasht. Wat nu, kind? Het kleine meisje inspireert me opnieuw om loslatertje te spelen. Dat is oefenen om het huidige moment tot brandpunt van het leven te maken. Als dat niet altijd met plezier kan, dan toch met aanvaarding. Zo maken we ruimte voor het eeuwige. De Eeuwige. Ik zie het in haar ogen.