Cocon

Volgende week begint de advent. Een tijd van wachten. Daar zijn we niet zo goed meer in. Ons kinderlijke verlangen van weleer was een wonderlijk kracht die we uit het oog verloren zijn. Als we iets wat we willen hebben digitaal bestellen, wordt ons beloofd dat we het de volgende dag in huis zullen krijgen. Dat zijn we heel normaal gaan vinden. Anders ligt ongeduld al snel op de loer. Nee, dan vroeger, toen je maar moest afwachten of er van je dromen iets worden zou. Toen je je zomaar kon vervelen, omdat je je boek al uit had en er verder weinig afleiding was. Toen je nog ervoer dat melancholie het geluk is verdrietig te zijn. In het wachten zit veel wijsheid die je in je eentje ondergaan kan. De wijze Lao Tze zei: ‘Wat de rups het einde noemt, noemt de rest van de wereld een vlinder.’ Juist in de ogenschijnlijk bewegingsloze cocon voltrekt zich het wonder. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar het avontuur in mijn binnenste is vaak opwindender dan de omstandigheden waarin ik me bevind. Daar schep ik steeds meer plezier in. Nu is het de kunst om juist deze weken eens ruimte te maken voor die spannende cocon in ons. Hoor wat zich in die stilte voltrekt, nu we de afleiding laten waaien. Zoete melancholie, weet je welkom.