Brandmerk
Achter een tatoeage zit vaak een verhaal. In het tv-programma First Dates bijvoorbeeld vertelt menigeen de indrukwekkende geschiedenis van zijn of haar brandmerk. Want dat is een tattoo, een ingebrand stempel dat het lichaam een leven meedraagt. Best een moedig versiersel, want met een beetje pech aait je minnaar voortdurend en verplicht over de naam van je vorige geliefde op je bovenarm. Of waar dan ook. Een tatoeage is zichtbaar, maar wij allen brandmerken onszelf vaak op een manier die niet voor de ogen van anderen is waar te nemen. Hoe vaak herhalen we voor onszelf en ook hardop verhalen waarmee we ons identificeren. Lang geleden hoorde ik mezelf regelmatig dezelfde anekdotes vertellen, tot ik ze zat was. Net zoals bovenvermelde minnaar. Is dit allemaal wel waar, begon ik me af te vragen. Zijn we wel onze herinneringen, afkomst, butsen en overtuigingen? In het boekje Nog vele jaren van Hans Korteweg vond ik het antwoord: 'Niemand heeft mij ooit iets aangedaan en niemand kan iets voor mij doen. Dit is mijn bestaan. Ik kies voor het licht of voor het duister. Ik zie om in bitterheid of ik schep een nieuwe werkelijkheid.' De innerlijke hersteloperatie om van m’n gebrandmerkte keurmerken af te komen was helemaal niet pijnlijk. Vaak blijven littekens een tikje jeuken. Ze herinneren ons vrolijk aan het feit dat we nu vrij zijn.