Bonnefooi

Het lijkt wel een mantra, zo vaak horen we die vraag. Zowel van de thuisblijvers als van de locals hier. ‘Hebben jullie wel gereserveerd?’ Hotels, veerboten, mooi weer. Nee, niks. We zijn van de bonnefooi, mijn reisgenoot en ik. Ongepland en zonder afspraken rijden we door Schotland. Auto links, stuurtje rechts, we hebben onze handen al vol. En de reis is het doel, ook al lonkt het mysterieuze eilandje Iona in de verte. Ik heb m’n microfoon bij me, want wie weet levert ons gemijmer over leegte wel een podcast op. Ondanks alle waarschuwingen over vakantiedrukte mogen we zo de eerste boot op. Het magische eiland Mull ontvangt ons gul. We vallen stil bij de woeste leegte. ‘Waar was jij toen Ik de aarde grondvestte?’, vroeg God aan Job. Nergens. Eerbied, ontroering en opluchting, ik merk het ook bij mijn sturende reisgenoot. Hij gaat langzamer rijden, want dit eiland kan onmogelijk als doorgangsroute worden behandeld. Vaak twijfel ik of mijn verlangen naar leegte wel normaal is, maar hier kom ik thuis. Bonnefooi is mijn naam. Bona fide, in goed vertrouwen. Ook het bootje naar Iona heeft plaats voor ons. Natgeregend en ontledigd komen we aan. Tot mijn verrassing levert ons dat een enorme lachbui op. Op deze eeuwenoude grond herkennen we onszelf. Weerloos, alles aanvaardend, ongereserveerd. Ik kijk naar mijn reisgenoot. Hij begrijpt het vol-ledig.