Bij de tijd

Op weg naar het ziekenhuis vertel ik haar over een ingewikkeld digitaal klusje. Voor het eerst van m’n leven had ik me afgevraagd of ik dat nog wel zou kunnen. Mijn vriendin reageert nuchter: ‘Of nog zou willen.’ We lachen. Gelukkig. In het sombere academische gebouw is het druk. Op een digitaal scherm in de wachtkamer prijkt de vraag: ‘Zijn uw gegevens nog up-to-date?’ Filosofische kwestie, lijkt me. Wie weet het antwoord? Omdat we lang moeten wachten, pak ik een tijdschrift. Het is van vorig jaar. De gefotografeerde glanzende sterren zijn inmiddels allemaal uit hun hemel gevallen. De een hangt momenteel aan de nationale schandpaal, een ander is overleden, en de derde blijkt nu ernstig ziek. Het woord tijdschrift is dus wel heel letterlijk te nemen. Binnen de kortste keren out-of-date. Gelijk het gras. Dan zijn wij aan de beurt. De oncoloog van vandaag is jong en mooi. En empathisch bovendien. Hij zegt dat het heel belangrijk is om vrienden in te schakelen. Durf te vragen. Bovendien blijkt de mens het erg fijn te vinden om te kunnen helpen, zegt hij. Mijn vriendin kijkt me schalks aan. Wat een heerlijke arts. De tijden veranderen. En zij is van verse, gezonde weduwe naar alleenstaande patiënt getransformeerd. Helemaal up-to-date verlaten we het ziekenhuis. De zomer is voorbij. Het regent. Maar in haar glanst onze eeuwenoude passionele levenshonger.