Balzaal

Dat je ’s ochtends in het gras tegen de boshut zit en het gevoel hebt dat je allebei aangeschoten bent. Niet met je beste vriend, maar met een vrouw die je helemaal niet kent. Een koddige situatie, maar ook een mysterie. Het is onze seizoensopener van de Verwondering. Een jonge vrouw die de levenskunst verstaat om verlies te lijden en het leven te vieren. Haar innerlijk vuur lonkt zo verleidelijk dat we binnen de kortste keren keten als meisjes. Wat is dat toch? Het is alsof ik in m’n baljurkje op de drempel popel om de feestzaal in te gaan en een uitnodigende hand zie. ’s Avonds ontmoet ik een non van 89 met wie dit weer gebeurt. Deze vrouw vertelt me hoe ze tijdens haar jonge jaren weleens boos werd als ze zich niet gezien voelde. Tot ze in een flits besefte dat ze alles al aan boord had. Dat ze hoe dan ook gedragen wordt. Ook zij steekt mij aan. En ik haar kennelijk. Haar ogen stralen. Wat is dat toch, vraag ik. Energie, antwoordt ze. Je kunt het ook God noemen. Ik blijf het een mysterie vinden. Wij mensen zijn pioniers op ons individuele pad. En daar is dan soms een ontmoeting. Niet dat je dan samen door strompelt. Het wordt een dans. Tussen jou en die ander. Tussen verliezen en vieren.