Angstcultuur

Het is zo’n ongebruikelijke scene, dat ik er met open mond op de vloer bij wil gaan zitten. Maar dat valt te veel op.
Ook al wordt hier voor mijn neus een les in veilige hechting gegeven, in de huidige angstcultuur kijkt een mens wel link uit om uitgespreid over de grond zichzelf te gaan zitten zijn.
Het betreft hier trouwens de supermarktvloer. Twee piepkleine peuters liggen er ook regelmatig languit.
Ze hebben beiden een minikarretje vast, dat net als zij om de haverklap het evenwicht verliest.
Normaal gesproken verwacht je daar een moeder bij die gestrest en gegeneerd de kinderen overeind blaft of trekt.
Maar hier is sprake van een dame die de peuters opgewekt en liefdevol toe blijft spreken. De kinderen zijn derhalve volkomen op hun gemak en bovendien om te stelen zo lief.
Als je je (on)veilig voelt, ben je het ook voor anderen. Logisch eigenlijk. De afgelopen tijd lag ik trouwens al languit van het lachen om het koddig collectieve misverstand dat schreeuwen en succes iets met elkaar te maken zouden hebben. Zogenaamd begenadigde presentatoren, componisten en leiders mogen tirannetje blijven spelen. Een romantische vergissing die het al eeuwenlang doet.
Tevreden op aarde, is mijn thema deze maand. Vandaag hier op de supermarktvloer. We kunnen elkaar het paradijs uitschreeuwen, maar we kunnen het ook laten. De les van het jaar.