100

Omdat de NCRV -net als de KRO- dit jaar 100 jaar bestaat, duik ik uit pure nieuwsgierigheid eens in de archieven. Dat komt door mijn jeugdheld Swiebertje. Deze olijke zwerver zit niet alleen diep in míjn DNA, maar ook in dat van de NCRV. Dat brengt me op de vraag of de geschiedenis van een instituut misschien lijkt op de ontwikkeling van een persoonlijk mensenleven. In zijn kinderjaren koestert een mens zich in de schoot van de beschermende familietraditie. Bij het opgroeien komt hij vaak in opstand en gooit de lessen van de voorvaders ver van zich af. En als de jaren des onderscheids aanbreken, omarmt men niet zelden zijn wortels weer. In de annalen van de NCRV is te vinden dat 100 jaar geleden de buitenwereld als bedreigend werd ervaren. De omroep koos toen voor distantie ten opzichte van de wereld. De programmering was vooral verticaal, dat wil zeggen ‘op het hemelse gericht’. Van ‘de wereld’ was niets positiefs te verwachten. Later distantieerde deze omroep zich steeds meer van zijn christelijke wortels, in de hoop op die manier bestaansrecht te houden. Die tijd heb ik zelf nog gemaakt. En nu staat zingeving weer hoog in het vaandel. Dat doet recht aan onze oorsprong en onderscheidt ons van de andere publieke omroepen. Ik merk dat ik ‘ons’ ben gaan schrijven. Swiebertje lacht in zijn vuistje.